Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Η εκπαιδευτική πραγματικότητα και η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα

Η εκπαιδευτική πραγματικότητα και η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα
Του Γιώργου Τρούλη*
Η εκπαιδευτική διαδικασία αποτελεί την ύψιστη μορφή κοινωνικής δράσης σε μια οργανωμένη κοινωνία. Μια κοινωνία που σέβεται τα μέλη της, που ενδιαφέρεται, που νοιάζεται και την απασχολεί το μέλλον της νέας γενιάς αλλά και η ίδια η εξέλιξή της, επενδύει σε αυτή τη διαδικασία. Αυτή η επένδυση δεν μπορεί να λογιστεί διαφορετικά παρά μόνο ως προικοδότηση της νέας γενιάς παρέχοντάς της τα απαραίτητα εχέγγεια για μια επιτυχημένη κοινωνικοπολιτισμική ανάπτυξη. Η ανάπτυξη αυτή δεν αποτελεί, όπως εσφαλμένα θεωρείται από πολλούς, ευχολόγιο ή ουτοπία αλλά μια απαραίτητη προυπόθεση για την διατήρηση και βελτίωση της ίδιας της αυθυπαρξίας της κοινωνίας και ως τέτοια οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε.
Το όχημα μέσω του οποίου παρέχεται η δυνατότητα μετουσίωσης σε πράξη της αναπτυξιακής πορείας και εξέλιξης της σύγχρονης κοινωνίας, δεν είναι άλλο από το σύγχρονο και οργανωμένο σχολείο με τις εκάστοτε βαθμίδες εκπαίδευσης (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια). Το σχολείο δεν παρέχει μόνο γνώσεις (ανάγνωση, γραφή, μαθηματικές δεξιότητες, γεωγραφικές και φυσικές γνώσεις κ.α.) αλλά περισσότερο διαμορφώνει ατομικές και συλλογικές συνειδήσεις και “σμιλεύει” χαρακτήρες, αφού αφενός αποτελεί τον χώρο δράσης και αντίδρασης διαφορετικών στάσεων και συμπεριφορών, αφετέρου μεταδίδει νόρμες και κανόνες που είτε διαιωνίζουν μια κοινωνικοπολιτισμική κατάσταση είτε πυροδοτούν αλυσιδωτές αντιδράσεις στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.