Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Από το Νεοφιλελευθερισμό στο «Νέο-σοσιαλισμό»

Από το Νεοφιλελευθερισμό στο «Νέο-σοσιαλισμό»

Του Γιώργου Τρούλη*

Η πολιτική δε λογάται ως συμμετοχική συναίνεση αλλά ως σύγκρουση ιδεών, σύγκρουση που ως ενδιάμεσο αποτέλεσμα έχει τη σύνθεση με πρόταγμα τη βελτίωση του κοινωνικού βίου. Αποτελεί μια διαδικασία, η οποία απαλλαγμένη από μικροπολιτικές και ατομικά συμφέροντα, έχει τη δυναμική να διαμορφώνει, με ένα φυσικό τρόπο, συνθήκες κοινωνικής αλλαγής και ανατροπής όπου είναι σκόπιμο. Είναι μια αέναη διαδικασία, στην οποία κάθε άνθρωπος οφείλει να συμβάλει με το δικό του τρόπο.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η σημερινή “εκπαιδευτική πολιτική” της Ελλάδας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η σημερινή “εκπαιδευτική πολιτική” της Ελλάδας

Του Γιώργου Τρούλη*

Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα παρατηρείται μια συστηματική κινητικότητα στην ευρωπαϊκή ήπειρο σχετικά με την προοπτική ενοποίησης των ευρωπαϊκών χωρών. Οι ενέργειες των ισχυρών της γηραιάς ηπείρου ήταν ποικίλες και συνάμα καθοριστικές για το μέλλον της. Ο ιμπεριαλιστικός επεκτατισμός κυριάρχησε (ως τακτική ένωσης των χωρών) με πολιτικούς και στρατιωτικούς να ενισχύουν αντίστοιχα φασιστικά και δικτατορικά καθεστώτα σε όλη την ήπειρο. Η προσδοκία για μια ενοποίηση τύπου Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ενώ φαινόταν εφικτή (π.χ. από τον Χίτλερ), αποδείχτηκε ανέφικτη για διάφορους κοινωνικοπολιτικούς και οικονομικούς λόγους. 

Η ιδέα βέβαια μιας ενωμένης και ισχυρής ευρωπαϊκής ένωσης δεν είναι καινούρια αλλά τη συναντάμε σε πολλούς φιλοσόφους όπως τον Γκαίτε, τον Νίτσε κ.α. Έτσι η ιδέα της ευρωπαϊκής ένωσης από ένα μεταφυσικό μόρφωμα εξελίχθηκε σε μια οικονομική συμμαχία ορισμένων κρατών (Γαλλία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο) με την ονομασία Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΧΒ) στις 18 Απριλίου 1951. Στη συνέχεια αυτή η κοινότητα διεύρυνε τους οικονομικούς της ορίζοντες ιδρύοντας την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) στις 25 Μαρτίου 1957. Την ίδια μέρα υπογράφηκε και η συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας (EURATOM). Κρίσιμη χρονιά καθίσταται το 1967 όπου και οι τρεις ευρωπαϊκές κοινότητες: ΕΚΑΧ, ΕΟΚ και ΕΚΑΕ ενοποιήθηκαν σε μία. Από το 1973 αρχίζει η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής ένωσης και στις 28 Μαΐου 1979 η Ελλάδα προσχώρησε στον νέο αυτό ευρωπαϊκό σχηματισμό.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με την πάροδο των χρόνων, με τη συνθήκη αρχικά του Μάαστριχ (7 Φεβρουαρίου 1992) και κατόπιν του Άμστερνταμ και της Νίκαιας, απέκτησε πολιτική και κοινωνική διάσταση (αφού με τις αποφάσεις της πλέον επηρεάζει όλα τα έθνη που υπάγονται σε αυτή) με τη θέσπιση κοινής εξωτερικής πολιτικής-ασφάλειας, τη θέσπιση της ευρωπαϊκής ιθαγένειας, την καθιέρωση της αρχής της επικουρικότητας, με τη συνεργασία, των μελών χωρών, στους τομείς της δικαιοσύνης και των εσωτερικών υποθέσεων κ.α. Ένας από τους νέους τομείς πολιτικής που καθιερώθηκε (με τη συνθήκη του Μάαστριχ) ήταν η εκπαιδευτική και επαγγελματική κατάρτιση. Με λίγα λόγια η Ευρωπαϊκή ένωση, θεσμικά πλέον, επεμβαίνει, σεβόμενη φυσικά τις ιδιαιτερότητες και την αυτοτέλεια της κάθε χώρας, και πολλές φορές καθορίζει (ή προσπαθεί να τροχιοδρομήσει προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις) την εκπαιδευτική πολιτική, με στόχο την οικονομική ανάπτυξη και την τεχνολογική πρόοδο. Μη φανταστεί κανείς ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίσει τις στρατηγικές της σε κάποια κλειστά γραφεία με εκλεκτούς που καθορίζουν την τύχη της Ένωσης. Στις συζητήσεις και τις αποφάσεις συμμετέχουν όλες οι χώρες μέλη μέσω της ευρωπαϊκής επιτροπής, των συνόδων κορυφής, των συνόδων των υπουργών παιδείας και του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου με τους αντίστοιχους εκλεγμένους εκπροσώπους.